شاعـــری در قلمــرو غمهــاش ، دفـن کـرده ست مـــرده شادی را

قـــاری بــد صدایــی آنســوتر ، منتظــر مانـــــده خــرده شادی را

تــاجــــر نــاکــس ربـــاخـــــواری ، عـافــیت خـــواه مــردم آزاری

لنگ لنگان به حجـــره اش بــرده ، مثل خــر روی گــرده شادی را

عارفـــی گشنـــه تشنـه آواره ، بــا دل و کفـش و جامــه ی پـاره

در نوانخانه خستـــه ، بیچــاره ، بـــه یتیمـــی سپـرده شادی را

سفره ی مادری به نکبت شهر ، پهـــن گشته شبانه با نان قهر

پیش هر بچه کاسـه ای خالی ، که از آن غـــم سترده شادی را

پـــدر خــانـــواده در بستــــر ، در گلـو بغــض ، مانـده تا دیگر

با چه رویی به بچه ها گوید : لــولــویــی بـــاز بـرده شادی را

حــاجــی داغ روی پیشــانــی ، رفتــه بعد از عشاء ، پنهانی

در کنار عیــــال صیغــه ایش ، زیــر دنـــدان فشرده شادی را

پیــش دلّالهای جـوراجـور ، این کــه پایـش رسیــده تا لب گور

تاکه شیرین شودمعامله (!) جورسکه داده شمرده شادی را

مســت و پاتیــل نفــس امّــاره ، بدتـر از قحبــه هــای بدکاره

نه که یک باره بلکه صدباره کرده قــی بازخورده شادی را.