فصل بهار - خشوییه ــــــــ خشوبیه

خشوییه ــــــــ خشوبیه

RSS |خانه |ارتباط با من| درباره من|پارسی بلاگ

[ و در خبر ضرار پسر ضمره ضبابى است که چون بر معاویه در آمد و معاویه وى را از امیر المؤمنین ( ع ) پرسید ، گفت : گواهم که او را در حالى دیدم که شب پرده‏هاى خود را افکنده بود ، و او در محراب خویش بر پا ایستاده ، محاسن را به دست گرفته چون مار گزیده به خود مى‏پیچید و چون اندوهگینى مى‏گریست ، و مى‏گفت : ] اى دنیا اى دنیا از من دور شو با خودنمایى فرا راه من آمده‏اى ؟ یا شیفته‏ام شده‏اى ؟ مباد که تو در دل من جاى گیرى . هرگز جز مرا بفریب مرا به تو چه نیازى است ؟ من تو را سه بار طلاق گفته‏ام و بازگشتى در آن نیست . زندگانى‏ات کوتاه است و جاهت ناچیز ، و آرزوى تو داشتن خرد نیز آه از توشه اندک و درازى راه و دورى منزل و سختى در آمدنگاه . [نهج البلاغه]

»» فصل بهار

فصل بهارآمده بلبل و قمری به باغ
رفته دی وبهمن وفصل خزان پرزاغ
دشت و دمن راببین از پی گشت و گذار
راه ببینی شده پشت بهاران سوار
باز و عقاب هردوشان پر بگشایند پر
دوخته چشم بر زمین از سر کوه و کمر
کبک خرامان به کوه ازپی فرشکوه
فکر کند مالک است و مالک معدن به کوه
بط که پر از شور هست آمده پر التهاب
گاه به پرواز و هم گاه به پهنای آب
سارسیه سبزرابال زند بی درنگ
تاکه به چنگ آورد ساس سیاه قشنگ
زاغ وکلاغ و زغن آمده از راه باغ
شب پره هم آمده باز بدون چراغ
فصل بهار آمده جلوه‌گری می‌کند
هر که خدا را شناخت خوش سپری می‌کند
پس توسلیمانی هم فصل بهاررا ببین
نه به زمین حمدکن خالق آن با جبین